ՊՈՆԴԻՉԵՐԻ

        Պոնդիչերին քաղաք է Հարավային Հնդկաստանի Պոնդիչերի նահանգում: Նախկինում այն անվանել են Պոնդի և միայն 2006 թվականից այն անվանում են Պոնդիչերի:

        Այն շրջկենտրոնն է և շրջանի ամենամեծ քաղաքն է:
        Պոնդիչերին եղել է Ֆրանսիայի գաղութը այդ իսկ պատճառով այս քաղաքի արտաքին տեսքը փոքր ինչ տարբերվում է հնդկական մյուս քաղաքներից: Այն ազատագրվել է դե ֆակտո 1954 թվականի Նոյեմբերի 1-ին, իսկ պաշտոնապես 1962թվականի Օգոստոսի 16-ին և դարձել է ներկայիս Հնդկաստանի Պոնդիչերի նահանգը:

     Քաղաքը բաժանված է երկու մասի՝ ֆրանսիական մաս, որն անվանում են "Սպիտակ քաղաք" և հնդկական մաս՝" սև քաղաք":

      Շատ փողոցների կրում են ֆրանսիական անուններ, քաղաքում ամենուր կարող ես զգալ ֆրանսիական շունչը:

   Ասեմ որ այս քաղաքում կա մի մատուռ, որի կառուցման ողջ ֆինանսավորումը կատարվել է մի հայ մեծահարուստի կողմից: Այդ մատուռի մասին մանրամասն կգրեմ հաջորդ նյութում...

      Պոնդիչերին ֆոտոշարքով...

Ամուսինս

Ես

 Պոնդիչերիի ճեմուղին երեկոյան

Շարունակելի....

ՀՆԴԿԱԿԱՆ ՀՅՈՒՐԱՍԻՐՈՒԹՅԱՆ ԵՎ ՈՒՇԱԴՐՈՒԹՅԱՆ ՄԵԿ ԱՅԼ ՕՐԻՆԱԿ

     Մի քանի օր առաջ սրճարաններից մեկում սուրճ պատվիրեցինք: Բերեցին մեր պատվերը:
      Իմ սուրճի վրա պատկերել էին ինձ՝ հնդկուհու տեսքով:
 Շատ հաճելի էր նման սպասարկումը: Ի՞նչ եք կարծում ինձ նման է:

ՉԵՆՆԱՅԻԻ ՋՐՀԵՂԵՂԸ

   

    Չեննայիում ամեն տարի հոկտեմբերի կեսից մինչև նոյեմբերի կեսը լինում են մուսսոններ՝առատ տեղումներ: 

   

           Մուսսոնային կլիմայի հիմնական առանձնահատկությունը ամառային առատ տեղումներն են և չոր ձմեռը: Մուսոնները լավ են արտահայտված արևադարձային լայնություններում, գլխավորապես Հնդկական օվկիանոսի ավազանում:      

    Այդ հորդառատ անձրևների հետևանքով էլ կուտակում են ջուր՝ կիզիչ ամռանը դիմանալու համար:

        Այս տարի տեղումները սկսվեցին ուշ և բավականին առատ էին: Անցյալ շաբաթվանից սկսված ու մինչ այժմ չդադարող ուժգին անձրևների հետևանքով ողջ քաղաքը հեղեղված է ջրով: 4-5 օր շարունակ քաղաքում չկար ո'չ հոսանք, ո'չ հեռախոսային որևէ կապ, ո'չ մի հաղորդակցման միջոց: Այսօր արդեն ունենք լույս, ինտերնետ:

         Երկուշաբթի օրվանից կաթվածահար վիճակում է քաղաքը:Դադարեցվել են բոլոր թռիչքներն ու օդանավակայնի աշխատանքը, քանի որ այնտեղ ջրի մակարդակը հասնում է մինչև ծնկները, որոշ վայրերում ավելի բարձր: Չի գործում ոչ  մի տրանսպոտային միջոց (մետրո, երկաթուղի, ավտոբուս):

          Քաղաքի որոշ թաղամասեր գտնվում են ջրի <<իշխանության>> տակ, այսինքն այն հասնում է 2-3 մետրի: Փրկարարարական աշխատանքներին է միացել նաև  հնդկական բանակը՝ մարդկանց տարհանում են նավակներով կամ հասցնում են ջուր ու հաց: Այս աղետին զոհ են գնացել 280 մարդ:

          Շատ տպավորված եմ այստեղի մարդկանց բարի կամքից: Մի մարդու պես կանգնած են և օգնում են միմյանց: Բազմաթիվ կամավորներ գնում են հաց, ջուր, պատրաստում են սնունդ ու հասցնում են բնակչությանը: Բրավոոոո իրենց:

            Մեզ մոտ ամեն ինչ կարգին է: Մեր թաղամասում ջուր չի կուտակվել, բայց կղզիի պես մնացել ենք կենտրոնում: Այժմ քաղաքում կա սննդի ու խմելու ջրի խնդիր: Հուսանք շուտով ամեն ինչ լավ կլինի:

Կից ներկայացնում եմ հնդկական առաջատար լրատվականներից մեկի՝ <> թերթի հոդվածների լինքերը:

The Hindu:

http://www.thehindu.com/news/cities/chennai/chennai-rains/article7884041.ece#im-image-0

Նայել Վիդեոն:

ՀՆԴԿԱԿԱՆ ՀՅՈՒՐԱՍԻՐՈՒԹՅՈՒԻՑ ՄԻ ՕՐԻՆԱԿ

         Հնդկաստանում օտարերկրացիներին շատ լավ են վերաբերում, լավ սպասարկում են, ես դա զգում եմ ամենուր և ուզում եմ պատմել մի պատմություն:

          Եվ ահա մի քանի օր առաջ իմ հնդկուհի ընկերներից մեկի՝ Կետկիի հետ շրջում էինք Չեննայիի մոլերից մեկում ու որոշեցինք մի տեղ նստել հաց ուտել: Երկար քննարկումից հետո գնացինք Հնդկական ռեստորան՝ հարավային հնդկական խոհանոցին էլ ավելի մոտիկից ծանոթանալու համար:

               Ես շատ քիչ եմ օգտվում հնդկական խոհանոցից՝ հատկապես դրսում քանի որ այն շատ կծու է՝ չնայած որ համեղ է:

              Ընկերուհիս խոստացավ, որ ուտելու ենք ոչ շատ կծու ու համեղ ուտեստներ:

              Եվ ահա իմ պատվերը...

           Ասեմ, որ շատ հատուկ ու ուշադիր սպասարկեցին մեզ: Ընկերուհիս ասաց,-

զգում ես, որ հատուկ սպասարկում են մեզ: Զարմացած ասացի չէ, ինձ միշտ այսպես են սպասարկում:

          Ասաց, որ եթե լիներ իր քրոջկամ մեկ այլ ընկրուհու հետ հաստատ իրենց այսպես չէին սպասարկի:

       Ինձ շատ դուր եկավ  նաև վերջում՝  մեզ սպասարկող երիտասարդի կողմից արված ժեստը՝ մեր վճարման չեկի  վրա գրել էր, որ շատ հաճելի էր իր համար սպասարկել մեզ ու հոսով է կրկին կայցելենք իրենց ռեստորան:

           

                  Շատ գեղեցիկ ու հաճելի քայլ էր:

ԴԻՎԱԼԻ

         Դիվալին լույսերի տոնն է Հնդկաստանում՝  հինդուիզմ կրոնի ամենախոշոր և լուսավոր տոներից մեկն է, որ տոնում են ամբողջ Հնդկաստանում:  Այն շատ մեծ շուքով նշում են աշնանը ՝ հոկտեմբերի կեսից մինչև նոյեմբերի կեսը:

       Հարավային Հնդկաստանում՝ հատկապես Թամիլ Նադու  նահանգում այն նշում են մի օր շուտ` ի տարբերություն հյուսիսային Հնդկաստանի, և այս տարի Դիվալին հյուսիսային Հնդկաստանում տոնում էին նոյեմբերի 11-ին, իսկ հարավում՝ նոյմեբերի 10-ին:

       Դիվալին դա լույսի հաղթանակն է խավարին, բարունը՝ չարին: 

     Նախքան Դիվալիի գիշերը բոլորը մաքրում, վերանորոգում և զարդարում են իրենց տները, աշխատանքի վայրերը:

        Հագնում են նոր զգեստներ կամ իրենց ամենասիրած զգեստը, վառում են տան ներսի և դրսի բոլոր լույսերը, մոմերը և ընտանիքը պատրաստվում է ընտանեկան աղոթքի, որ իրենք անվանում են <<պուջա>>: Նրանք աղոթում են հարստության և բարգավաճման աստվածուհի Լակշմիին: Աղոթքից հետո բոլորը պատրաստվում են հրավառության, որից հետո ընտանիքի անդամները և մտերիմ ընկերները փոխանակվում են քաղցրավենիքներով:

        Մադրասում տոնական տրամադրությունը զգացվում էր դեռևս  հոկտեմբերի վերջին շաբաթից՝ մարդիկ կատարում էին առատ գնումներ, զարդարում  էին տներն ու աշխատավայրերը: Ողջ Մադրասը՝ խանութներ, տներ , ծառեր պատված են լույսերով և մինչ այսօր ամենուր կարող ես տեսնել հրավառություն, ուրախ, փայլող դեմքով երեխաներ, ովքեր շատ  են ուրախանում այս տոնից՝ հատկապես նրանց ուրախացնում է հրավառությունը:

       Անցած տարի այս տոնը նշում էինք ամուսնուս ընկերոջ ընտանիքի հետ, քանի որ մենք՝ քրիստոնյաներս, չենք նշում այն և մի քանի նկար այդ օրվանից:

Ես և Կավիտան՝ ամուսնուս ընկերոջ կինը

q

ՀԱՅԿԱԿԱՆ ՂԱՓԱՄԱՆ ՀՆԴԿԱՍՏԱՆՈՒՄ

       Հնդկաստանում հաճախ եմ պատրաստում  հայկական խոհանոցից ուտեստներ ու երեկ պատրաստել էի ղափամա: Ասեմ, որ շատ համեղ էր ստացվել և բոլորը հավանել են:

 Նկարները տեղադրելուց հետո շատերն են հարցրել բաղադրատոմսը:

 
             Կարևոր չէ, թե որտեղ ես ապրում, կարևորն այն է, որ կարողանաս պահպանել այն ինչ շատ հարազատ է և քոնն է:

       Այն պատրաստելու համար մեզ անհրաժեշտ է՝

• Դդում 1,5 կգ,
• Բրինձ 150 գր.,
• Կարագ 150գր.,
• Սալորի չիր 50գր.,
• Ծիրանի չիր 50գր.,
• Չամիչ 50գր.,
• Դարչին.,
• 1 Խնձոր,
• Մեղր 50 գր.,
• Ընկույզ 100 գր.:

Նայել վիդեոն՝ https://www.youtube.com/watch?v=G6jwDAgmHvU

           Բարի ախորժակ...

       Եկեք միասին լսենք մի շատ լավ հայկական երգ՝ Ղափամա

ՀՆԴԿԱՍՏԱՆԸ ՀԱՅԻ ԱՉՔԵՐՈՎ

            Վերջերս  style.news.am կայքի լրագրող Սյունե Առաքելյանի հետ զրուցում էինք Հնդկաստանի, այստեղի կյանքին հարմարվելու, և այլ թեմանների մասին: Զրույցը բավականին հետաքրքիր էր ու Ձեզ եմ ներկայացնում այն:
              Կարդալու համար սեղմեք հղումը՝

http://style.news.am/arm/news/25759/hndkastany-hayi-achqerov-ashkhen-khachatryany-hndkastanin-harmarvelu-dzhvarutyunneri-masin.html


              Շնորհակալություն...

ARATHOONS ԿԱՄ ՀԱՐՈՒԹՅՈՒՆՅԱՆՆԵՐԸ ՄԱԴՐԱՍՈՒՄ

       
          Պարզվում է, որ Մադրասում բացի Հայկական փողոցից /Armenian street/ մենք ունենք ևս մեկ այլ փողոց՝ Հարությունյան փողոցը կամ ինչպես այստեղ են ասում Arathoon road-ը:

Հին ցուցատախտակը

                 1819 թվականին այս փողոցը անվանակոչվել է ի պատիվ հայ մեծահարուստ վաճառական Ջոն Հարությունի /John Arathoon/: Շուտով այս փողոցը կլինի 200 տարեկան:

Նոր ցուցատախտակը

           Արդեն մեկ տարի է, ինչ ապրում եմ Մադրասում, և այս ողջ ընթացքում ամուսնուս հետ միասին փնտրել ենք հայկական հետքեր այստեղ: Նույնիսկ  մեր բարեկամներն են մեզ օգնում՝ արխիվներից, հին գրքերից գտնում են հայերի մասին պատմող հոդվածներ, նյութեր դրանք պատճենահանում են և  մեզ են ուղղարկում, որի համար շատ շնորհակալ ենք:

Ես`  Հարությունյան փողոցում /Arathoon road/

        Ամուսինս մի քանի օր առաջ ինչ-որ գովազդային հոդված կարդալու ժամանակ նկատում է, որ  այդ ընկերության հասցեն գտնվում  է Հարությունյան փողոցում /Arathoon street/ և շատ է զարմանում, քանի որ մենք այստեղ միայն  մեկ փողոց գիտեինք՝ Հայկական փողոցը, որտեղ և գտնվում է Մադրասի Սբ. Աստվածածին հայկական եկեղեցին:
Երեկ  մենք գնացել էինք այնտեղ: Սա իսկապես մեծ ու շատ ուրախալի նորություն էր մեզ համար:

Հատված Arathoon փողոցից

             Նեղ ու երկար փողոց էր: Այն գտնվում է Հին Մադրասի կենտրոնական մասերում և գրեթե 2 կմ է հեռու հայկական եկեղեցուց: Այդ փողոցում տարիներ առաջ ապրել են միայն առևտրականներ, քանի որ այն շատ մոտ է երկաթգծի կանգառին` Ռոյապուրամին, որը համարվում է Հնդկաստանի ամենահին  կանգառներից մեկը և Մադրասի նավահանգստին:

Հատված փողոցից

Հին ցուցատախտակի մոտ

            Մադրասի տարբեր եկեղեցիների տարածքում ու հայկական հին գերեզմանատանը  գտել ենք  Arathoon մակագրությամբ տապանաքարեր, ինչպես նաև հին  տպագիր նյութերում շատ ենք կարդացել /Ջոն Հարություն /John Arathoon/ հայտնի հայ վաճառականի մասին, ով 19-րդ դարում ապրել է Մադրասում:

             19-րդ դարում   Մադրասում Ջոն Հարությունը /John Arathoon/  հայտնի բիզնեսմեն էր: Նա զբաղվում էր թանկարժեք քարերի բիզնեսով: Ամուսնացած է եղել Մարգարետ Բաբումի /Margaret Baboom/ հետ: Բաբումը նույնպես հայ է եղել: Նրանք միասին ունեցել են 3 երեխա՝ Էլիզան /Eliza (1827)/, Ալբերտ Ջոն Ֆելիքս Հարությունը /Albert John Felix Arathoon/ և  Ջոսեֆինը, ով մահանում է շատ վաղ հասակում, և թաղված է Մադրասում:
           Բոլոր այստեղ թաղված Հարությունյանները /Arathoon/-ները   կարծում եմ ունեն  ազգակցական կապ Ջոն Հարությունի հետ: Սա իմ կարծիքն է:

             Եթե ունեք որևէ ինֆորմացիա Հարությունյանների /Arathoons/ մասին Մադրասում, խնդրում եմ գրեք ինձ կամ  թողեք  մեկնաբանություն:

            Շնորհակալություն